دستورالعمل ايمنی در فضای آزمايشگاه

در طراحی آزمايشگاه بايد به گونه ای عمل شود که احتمال بروز مخاطرات فيزيکی، شيميايی و ميکروبی در محيط کار به حداقل برسد و يک محيط کاری ايمن برای کارکنان و همچنين مراجعه کنندگان فراهم گردد.
دسترسی و امکان ورود به فضای فنی آزمايشگاه بايد فقط برای افراد مجاز ميسر باشد.
کپسول اطفاء حريق و ترجيحا سيستم هشدار حريق، به تناسب وسعت آزمايشگاه (هر۵۰ مترمربع حداقل يک کپسول ۴ کيلوگرمی) و در مکانهاي مناسب نصب گردد، طوری که دسترسي سريع تمامي کارکنان در موارد اضطراري به سهولت امکانپذير باشد.
دستگاههاي برقي در آزمايشگاه به ویژه دستگاههاي داراي رطوبت و نيز دستگاههاي حساس به نوسانات جزئی برق بايد سيم اتصال به زمين داشته باشند.
دوش اضطراری و چشم شوی بايد در مکاني قرار گيرد که در شرايط ضروری براحتی در دسترس همه کارکنان باشد. تعداد دوش ها و چشم شوی بستگی به وسعت کار و فضای آزمايشگاه دارد و به ويژه بايد در نزديکی بخش هايی باشد که با مواد شيميايی سوزاننده سروکار دارند.
دستشويي در هر جايي از آزمايشگاه که در تماس مستقيم با نمونه بيمار باشد مورد نياز است و بهتراست نزديک درب خروجی قرارگيرد.
دستشويي هايی که برای شستشوی دست کارکنان در نظر گرفته شده نبايد براي تخليه نمونه ها و يا امور مربوط به انجام آزمايش ها مورد استفاده قرار گيرند.
دستشویی ها بايد داراي صابون مايع، دستمال کاغذي و يا دست خشک کن برقي باشد.
هر بخش از آزمايشگاه جهت دورريز پسماندهای غيرآلوده بايد داراي سطل زباله درب دار و کيسه زباله مقاوم باشد. هنگام تخليه سطل زباله بايد به ماموران شهرداری به روش مناسب آگاهی و هشدار داده شود (مثلا از طريق برچسب گذاری روی کيسه های زباله). بديهی است دفع پسماندهای آلوده (مثل سرسوزن ها و محيط های کشت ميکروبی) بايد پس از آلودگی زدايی انجام شود .
در آزمايشگاه بايد فضای مناسب و مجزايی برای غذاخوری کارکنان و کمد قفل دار برای گذاشتن لباس و لوازم شخصی آنان در نظر گرفته شود، در محيط هاي بيمارستاني فضاي جداگانه و مناسب جهت استراحت کارکنان کشيک بايد وجود داشته باشد.
محل انجام فعاليت های مخاطره آميز و محل قرار گرفتن هودها از هر نوع، مي بايست تا حد امکان از درب ها دور باشند. هودها بايد در مکاني قرارگيرند که امکان نصب کانال جهت ارتباط با فضاي بيرون (در صورت نياز) به راحتي ميسر باشد.
تعيين نوع هود های مورد استفاده در آزمايشگاه براساس تعيين سطح ايمني زيستي و با توجه به فعاليتهای آزمايشگاه مشخص می گردد. اکثر آزمايشگاههاي تشخيص طبي در سطح ايمنی زيستی ۲ هستند و بطور معمول بايستی از هود های کلاس II استفاده نمايند )البته پذيرش آزمايشگاه سطح ۱ ايمنی زيستی در نظر گرفته می شود(.
طراحي سطح ۳ و ۴ مخاطرات ايمني زيستي براي آزمايشگاه هايی کاربرد دارد که کارکنان با عوامل عفونی پرخطر يا نا شناخته ای کار مي کنند که تنفس آنها باعث مرگ يا بيماريهاي جدي و خطرناک مي گردد. به دليل مخاطره آميز بودن اين عوامل عفونی بايد طراحي خاصي براي کار با آنها در نظر گرفته شود.