تست کلستریدیوم دیفیسیل

درمان توسط آنتی بیوتیک بیماری اسهال یکی از عوارضی است که برای بیمار به وجود می آید. شکل حاد این بیماری (AAC)،که کولیت در اثر مصرف آنتی بیوتیک می باشد.مخصوصا از ابتدای شروع مصرف کلیندامایسین گسترش بیشتری داشته است و حتی امکان دارد که شدت بالینی بیشتری مثل: کولیت پسودوممبرانوس (PMC) نشان دهد. در به وجود آمدن عوامل بالینی بیماری، توکسین A و B که به وسیله ی نوع های مختلف توکسوژنیک کلستریدیوم دیفیسیل تولید می شوند نقش دارند. وزن مولکولی این پروتئین ها حدودا ۲۰۰ کیلو دالتون می باشد و توسط ایمونولوژی و عملکردی که دارند قابل شناسایی
می باشند.توکسین Aتولید شده از نوع انتروتوکسین و توکسین B تولید شده از نوع سیتوتوکسین است. هر جفت این توکسین ها توانایی هم افزایی در in vivo را دارند.
به طور تقریبی ۲% افراد بالغ طبیعی و۵۰% کودکان کم تر از دو سال امکان اینکه به این میکروارگانیسم آلوده باشند را دارند و به دلیل اینکه تمام نوع های کلستریدیوم دیفیسیل از خود توکسین تولید نمی کنند برای تشخیص بالینی آن منطقی تر است از شناسایی توکسین های آن استفاده شود نه ازشناسایی خود باکتری .
برای شناسایی توکسین A و B کلستریدیوم دیفیسیل روشی که استفاده می شود روش ایمونولوژیکی می باشد که بر روی نمونه های مدفوع صورت می گیرد. جواب آزمایش حدودا ۲ ساعت پس از انجام آن آماده می شود و
می توان درمان زود و سر وقت را انجام داد.

روش انجام آزمایش

از آنتی بادی مونوکلونال در آزمایش کلستریدیوم در روش ساندویچ استفاده می شود. بر روی سطح میکرول های پلیت ها میکروتیتر آنتی بادی های مونوکلونال ضد توکسین AوB وصل هستند. در مرحله ی اول نمونه مدفوعی که رقیق شده به پلیت ها اضافه می شودو در دمای اتاق انکوبه می شود. پس اینکه شستشو داده شد آنتی بادی های کونزوگه شده با پراکسیداز که مخصوص توکسین AوB
می باشند اضافه می شود و در دمای اتاق انکوبه می شود.اگر توکسین در نمونه باشد بعد از اینکه سوبسترا را اضافه کنید محلول به رنگ آبی تغییر رنگ خواهد داد. پس از ریختن معرف رنگ آبی محلول به رنگ زرد عوض خواهد شد. میزان توکسین ها در مدفوع در میزان جذب رنگ زرد نقش دارد.
میزان توکسین AوB در نمونه مدفوع توسط این آزمایش قابل شناسایی می باشد. از وضعیت بالینی بیمار باید برای تفسیر کردن نتیجه های بدست آمده استفاده کرد. از مرتبط کردن توکسین های شناسایی شده با میزان علائم بالینی نباید استفاده کرد.
اگر نتایج مثبت باشد نشان دهنده ی این نیست که سایر عامل های بیماری زا وجود ندارند.
اگر نتایج منفی باشد دلیل بر این نمی باشد که عفونت کلستریدیوم وجود ندارد.
در صورتی که نمونه به شکل مناسب و صحیحی نگه داری نشود باعث تجزیه پروتئولیتیکی توکسین ها می شود و نتیجه آزمایش منفی کاذب خواهد شد.
در صورتی که دلایل موجه برای وجود این عفونت وجود داشته باشد باید دوباره نمونه گیری انجام شود و مورد بررسی قرار گیرد. همچنین اگر توزیع توکسین ها در نمونه مدفوع به شکل هموژن نباشد امکان ابهام در آزمایش وجود دارد. در این شرایط باید سوسپانسیون مجددی از نمونه ای که در دسترس است تهیه شود یا دوباره نمونه گیری شود و آزمایش تکرار شود.
در کشت های کلستریدیوم دیفیسیل که بر روی نمونه مدفوع انجام می شود ممکن است نشان دهنده این باشد که توکسین وجود ندارد اما امکان این نیز است که حضور نوع های مختلف کلستریدیم دیفیسیل را نشان دهد، که توکسین تولید نمی کنند. برای پی بردن به این موضوع و تایید آن باید با استفاده از روش ایمونولوژیک، کلونی باکتریال را از نظر تولید توکسین مورد بررسی قرار داد.